© 2018 De Krim | Texel
Op een van de eerste herfstdagen van het jaar – en het is al 26 oktober – lopen Jan Ravenstein en ik voor de herenmiddag uit een golfronde. Op hole vijf sla ik af en mijn bal komt links langs de fairway terecht. Terwijl ik die kant oploop, hoor ik ineens een niet-alledaags geluid. Het klinkt als dat van een gillend speenvarken en komt van onder een grote struik aan de overkant van het water. Mijn flightgenoot en ik herkennen het geluid meteen; Niet een speenvarken, maar een Waterral.
Terwijl wij met elkaar bespreken, dat we die vogel wel vaker horen, maar eigenlijk nooit zien, komt de vogel tot onze grote vreugde ineens onder de struik vandaan en loopt enkele meters langs de slootkant in het ondiepe water.
‘What a surprise’, maar helaas van korte duur. Vrijwel meteen krijgt de Waterral ons in de gaten en spurt terug onder de grote struik, maar onze dag kan echter al niet meer stuk. We hebben de Waterral gezien!
De Waterral (Rallus aquaticus) is een wat geheimzinnige, schaarse broedvogel in Nederland. Hij komt voor in gebieden met riet en laat zich zelden zien, maar je kunt hem wel horen. Zijn gegil klinkt als dat van een mager speenvarken. 's-Winters zijn ze langs bevroren rietrandjes goed te zien. Het verenkleed bestaat uit een kastanjebruine bovenzijde met zwarte strepen en een blauwgrijze onderzijde met gestreepte flanken en een witte onderstaart. Hij wordt 22 tot 28 cm lang en heeft een lange, rode snavel. Bij verstoring vliegen ze zelden weg. Ze verdwijnen liever lopend uit het gezichtsveld.
Ze eten eigenlijk alles. Kikkers, slakken, insecten, larven, visjes, garnalen, maar ook scheuten en wortels van planten, alsmede kuikens van andere vogels en aas. De Waterral verblijft ook 's-winters in Nederland.
Ze broeden vlakbij of boven het water, vaak in een dikke vegetatie.
De Waterral is een beschermde diersoort. Deze bescherming is in Nederland geregeld in de Wet natuurbescherming.
En zo zie je maar weer, De Texelse blijft je verrassen!
Louw Nijhuis.
