De geschiedenis van Golfbaan De Texelse

De Texelse

Wat een wonder dat uitgerekend op het meest miskende, magerste stuk van ons mooie eiland Texel
een prachtige golfbaan is ontstaan.

De Krim Texel

Het vroegere eiland Eierland, dat in de zeventiende eeuw door een dijk met Texel was verbonden, was onvruchtbaar, kaal en winderig land voor schaapherders en eierenrapers. Pas nadat in 1835 door de Belgische reder Nicolaas de Cock e.a. de inpoldering werd begonnen kwam er zicht op een welvarende toekomst. Aanvankelijk zetten slechts overkanters hun handen aan de schop, later zagen Texelaars de mogelijkheden van het nieuwe land.

Een beslissende stap werd gezet in 1969, toen een groep van 28 vastberaden Eierlanders besloot de inrichting van een recreatieterrein niet aan Den Burg te laten maar als dorp de macht te grijpen. De geboorte van De Krim!

Het begin

Niemand wist iets van golf, maar Krim-directeur Martin Warnaar koos in 1990 voor deze ‘verslavende sport’ omdat zijn zakelijk instinct zei dat het spel goed paste bij natuur, comfort, recreatie, toeristiek, maar dan wel overgoten met Texelse gastvrijheid. Terwijl de eerste tientallen leden zich op een knollenveld onder leiding van pro Joost Brieko vermaakten met ballenmeppen werkte Warnaar zich met onstuitbare ijver door een jungle van vergunningen, verwierf gronden en contracteerde Alan Rijks.

Rijks: ” Hij nam ons mee naar een kaal stuk landbouwgrond naast het park. Ik zag de mooie duinen verderop liggen en wilde het liefst daar de baan aanleggen. Dat was natuurlijk ten strengste verboden. We moesten met minimale middelen een baan bouwen. We hadden weinig grond om de baan te moduleren, vandaar dat het een relatief vlakke baan is. Ik heb toen wel gezegd dat ik ooit een echte duinbaan wilde bouwen. Warnaar had toen volgens mij al een 18 holes baan in zijn hoofd.” Dat klopt, maar hij en de paar honderd Texelse clubleden waren toch dolblij met de eerste negen, die op 13 juni 1997 in gebruik werden genomen. Het zou lang duren voor 10 tot en met 18 de baan zouden completeren.

Ambitie

De nieuwe directeur Iwan Groothuis deelde Warnaars droom, maar eer je alle obstakels hebt overwonnen, klein als een Noordse woelmuis tot groot als de overheid, zwemmen er heel wat aaltjes door de Roggesloot en bovendien, Groothuis had zijn eigen ambities, qua golfcourse. “Wij wilden zo min mogelijk cultiveren en het linkskarakter in stand houden. We hebben geen natuurlijk duingebied, maar met de grond konden we modelleren.”

“We wilden een onderscheidende baan met een fantastische uitstraling, die over een aantal jaren een van de leidende commerciële banen van Nederland moet zijn. Ik denk dat onze golfbaan heel anders is dan de meeste en veel laagdrempeliger. Dat komt ook door de toeristenstroom. Men is blij, er is een vakantiegevoel. Het is geen traditionele golfbaan en door de diversiteit van mensen en de veelheid van culturen krijg je een sfeer die ik bij andere golfbanen nog niet ben tegengekomen.”

Bunker

80.000 kuub grond kreeg Alan Rijks in de schoot geworpen door de aanleg van het natuurgebied Utopia op enkele kilometers afstand. Met nog wat vrachtwagens aarde van hier en daar en grond van uitgegraven waterpartijen kon hij 32 hectare van voldoende heuvels en hellingen voorzien. Bij de tweede negen komt de golfer in een geheel ander gebied terecht, met een ongelooflijk mooi duinlandschap in het achterste gedeelte. Rijks vindt juist die mix van oud en nieuw aantrekkelijk. Als voorbeelden van contrast geeft hij de zes meter hoge afslagplaats van hole 16 en de bielzen bunker van 15 bij 25 meter op hole 18, een bunker waardoor je hole 18 van De Texelse niet vergeet.

Dus, onze wens voor uw onvergetelijke golfronde gaat zeker uitkomen!

Ambitie

De nieuwe directeur Iwan Groothuis deelde Warnaars droom, maar eer je alle obstakels hebt overwonnen, klein als een Noordse woelmuis tot groot als de overheid, zwemmen er heel wat aaltjes door de Roggesloot en bovendien, Groothuis had zijn eigen ambities, qua golfcourse. “Wij wilden zo min mogelijk cultiveren en het linkskarakter in stand houden. We hebben geen natuurlijk duingebied, maar met de grond konden we modelleren.”