© 2018 De Krim | Texel
Laatst zo bekaf na een ronde van negen op de nieuwe, dat ik met veel lawaai neerplofte op de bank naast het kakelende Hanenhuus. De goegemeente van het terras luisterde en keek meelevend toe, hoe de goedzak zich vleide op de houten bank, het hoofd tussen benen liet vallen en de rieten hoed – een koopje op de Spaanse markt van Moraira – liet droppen op Texelse grond. Een amechtig gezicht, moeten ze wel hebben gedacht en ik liet het me welgevallen alsof er een wereldschokkende prestatie was afgeleverd na het vallen van het laatste putje, uit een reeks van zes, op de gladgeschoren green van de 18e. Eenmaal op adem gekomen, en bij bewustzijn, merkte ik dat er een vader en golfende zoon naast me plaats hadden genomen. Beiden met een computertelefoon in de hand, die de scores vermeldden van hun rondje golf: het waren niet alleen de scores, maar bij elke hole was een opname te zien en te horen – voor mij althans – van elke slag en putt van zoonlief. Ter plekke werd dat gedeeld met moederlief, die op dat moment bij Paal 28 lag te zonnen en meelevend en met geluid terugpiepte dat het een lieve lust was. Ik mijmerde of die allerlaatste techniek het joch verderop in zijn leven zou helpen zijn handicap op golfgebied zo te brengen, dat hij zijn hele leven net zo veel plezier aan golf zou hebben als ik. Ik was duidelijk weer bij zinnen en toen ik dat moderne gedoe met apparaten zo zag, moest ik nog terugdenken aan mijn eigen jeugd in de Rhenenstraat in - toen nog – ’s Gravenhage bij het Zuiderpark. Van die sporten als tennis en golf had ik nog nooit gehoord; dat kon ook niet omdat het op banen aan de andere kant van de stad werd gespeeld, zo leerde ik later. Wij deden een freedekeetje, een spelletje voetbal met jassen als doelpalen en je ging “poten” om te bepalen bij welk team je hoorde; we speelden “landje veroveren” door een mes uit de heup te gooien en in de grond te laten steken om de nieuwe landsgrens te bepalen en we speelden als echte gozers onze voorloper van golf met Chinese jochies met grote knikkers en kleine wie hem het snelst in een gaatje in de straat kon mikken. Daar moet ik ooit de basis gelegd hebben voor mijn talenten voor het golfspel. De vader en zoon waren uitgepiept, stonden kwiek op voor een meet-and-greet met Mama en lieten mij nog even met mijn herinneringen aan vroeger achter. Het terras lonkte en klonk als muziek in de oren met klinkende glazen en stemmen van leeftijdsgenoten… en lotgenoten; ze hadden zo te horen ook fijn ouwerwets gespeuld en genoten.
Carpe(r) Diem
